یادوار‌ه‌ها

امروز صبح که آمدم برخلاف روزهای قبل، از اول صبح کارم را شروع کردم. کمی هم کار کردم. نتیجه هم داشت. قبلا که می آمدم بیشتر از دو ساعت فقط اخبار را مرور می کردم و در نتیجه پیش وجدان خودم هم شرمنده بودم. مدتی است که سعی می کنم این کار را نکنم ولی نمی شد (هنوز هم نشده چندان). منتها امیدوارم آهسته آهسته به کارهای اصلی ام تمرکز کنم و حتما تلاش می کنم این کار را بکنم. 

همین نوشتن وبلاگ و اینکه مدام می نویسم که من می خواهم تمرکزم روی کارهای اصلی ام باشد هم تا حدی کمک کرده، واقعا به سمت کارهای اصلی ام بروم. 

بازهم می نویسم. 

اولتر از هر چیز دیگری سال نو را به همه تبریک عرض می‌کنم. سال 98 شد، و یک سال دیگر گذشت. امیدوارم سال پیش رو سال خوب و خوشی برای همه باشد. این آرزوی من است. واقعیت اما چیز دیگری است. سال گذشته برای خود من بدترین سال زندگی ام بود. سخت، تلخ و زشت. به همین خاطر هم آرزو می کنم سال پیش رو سال خوبی باشد. شواهد موجود و آنچه من دیده ام نشان میدهند که سال آینده سال نیک و خوبی نیست و بدبختیهای بیشتری را شاهد خواهیم بود. جنگ و کشتار بیشتر و خشونت بیشتر و قربانیان بیشتر. چه کار کنیم؟ می‌توانیم به نجات خود فکر کنیم ولی نباید صرفا به نجات خود فکر کنیم. باید به تغییر وضعیت هم فکر کنیم. تغییر مثبت. 

برای زندگی شخصی ام فکرهایی دارم، ولی از آنجاییکه تنها هستم و آن کس دیگر که باید در کارها کنار من باشد، نیست، امید زیادی به عملی شدن افکارم ندارم. از چند ماه قبل می خواهم تصمیم‌هایی را اجرا کنم و در زندگی ام تحول ایجاد کنم. گام‌هایی را برداشته ام و به بعضی گامهای دیگری نیز نیاز است. این گامها را سعی می کنم در سال پیش رو بردارم. اگر موفق شوم، که مصمم استم برای موفق شدن، گام خوبی بر میدارم. 33 ساله شده ام. هنوز امیدی به ادامه زندگی دارم.سالهای آینده باید پر بار و پر ثمر باشد. 

امیدوارم با سال نو حال ما هم نو شود. 

قبلا  نوشته بودم که از صفحات مجازی دور شده ام و می خواهم اعتیاد به اخبار و سایت‌های انترنتی را هم کنار بگذارم. نشد اما. برای ترک صفحات مجازی نیز بارها و بارها تصمیم گرفته بودم و شکست خورده بودم، هنوز هم دلم می شود دوباره صفحه فیس بوک ایجاد کنم، اما در سه ماه گذشته در برابر این تمایل مقاومت کرده ام و موفق بوده ام. در نهایت موفق شدم از صفحات مجازی دور شوم. 

اینجا هم موفق خواهم شد ولو خیلی دیر. فشارها زیاد است و برای کاهش فشار هم به اخبار مراجعه می کنم و این اخبار فشارها را بیشتر می کند. در نهایت موفق می شوم فقط روی کارهای مفید و ضروری زندگی تمرکز کنم. 

من موفق می شوم. حتما موفق می شوم. 

افغانستان کشور ضعیف با مردمان بسیار ضعیفی است. دولت آن بیش از آنچه می توان تصور کرد فاسد است و رئیس جمهور آن فاسد تر از هر کس دیگری. مردم درگیر منازعه ای هستند که هیچ پشتوانه عقلانی ندارد ولی مدام وجود دارد. مردم بیشتر از آن که به کار خود رسیدگی کنند به مسایل دیگران دخالت می کنند و بیشتر از آنکه به حل مشکل خود فکر کنند به خلق مشکل برای دیگران می اندیشند. 

دولت به جای حل مشکلات، مشکلات بیشتری را ایجاد می کند و به جای کوتاه کردن مسیرهای اداری، مسیرها را طولانی تر می کند. نام مبارزه با فساد را می گذارند و در عمل به فساد بیشتر کمک می کنند و عامل آن می شوند. وحشتناک است. رییس جمهور دیوانه، قاضی دیوانه، نماینده پارلمان دیوانه. وحشتناک است. 

هر روز نیتی بیشتر می شود و راه حلها کمتر. نتیجه چه خواهد شد؟ 

اینکه کسی به شما بگوید این کار را نکن و آن کار را نکن و فلانی را فلانجا نبر و خودت آنجا نرو چون من به آنها اعتماد ندارم، ولی خودش آن کار را نسبت به دیگری انجام بدهد و بگوید به اینها اعتماد دارم و دلیل این اعتماد و بی اعتمادی صرفا و مطلقا عدم وابستگی و وابستگی خانوادگی باشد به نظرم کار غیر اخلاقی و احمقانه ای است. 

تلاش برای بار گردن تقصیرها به گردن طرف مقابل را به این اضافه کنیم. همه کارهایی که ما انجام می‌دهیم درست اند و همه‌ی کارهایی که تو انجام می‌دهی غلط اند. پشت این وضعیت نابسامانی روانی مهلکی وجود دارد. نیاز به درمان دارد و در این خراب شده درمان نمی شود. 

به آب نیاز داریم. خشک آبی بیش از حد زیاد است. امسال کمی برف باریده و امیدواری‌ها را برای رفع یا کاهش خشک آبی زیادتر کرده است. اما، مردمی هستیم که بیش از حد به بقیه داریم و برف‌های خانه مانرا که باید بگذاریم، آب شود و زیر زمین برود تا بدرد خودمان بخورد، به کوچه و جر می اندازیم تا به جای دیگری برود و بدرد کسان دیگری بخورد و نیاز دیگران رفع شود. همین است که لطف بی پایان به حق دیگران داریم. 

می خواستم کمی کمپین کنم و از انداختن برف به کوچه و جر آب جلوگیری شود. اما در عمل، حتی در خانه خودم هم نفوذ لازم را نداشتم و حرفم اثر نکرد. چطوری می‌توان در جای دیگری موثر بود وقتی حتی در خانه نفوذ لازم را نداریم؟ از خیر این کمپین گذشتم و فعلا فکر می کنم فقط روزگار بگذرانم و ببینم چه می شود. 

روزهای سختی را پشت سر گذاشتیم. دعوا کردیم و هر چه بود و نبود گفتیم. بعد از مدتی آتش بس کرده ایم. این آتش بس بدون توافق است. یعنی امکان دارد هر لحظه آتش دوباره شعله ور شود. به خاطر آن دو کودک، نه می توانیم جدا شویم و نه واقعا به زندگی علاقه ای داریم. آنها در هر صورت متاثر میشوند. تلاش ما به عنوان والدین صرفا برای کم کردن این تاثیر و فشار احتمالی است که بر آنها وارد می شود. 

نمی دانیم تا چه وقت اینطوری ادامه می‌دهیم. ولی میدانیم که آنچه داریم خوب نیست و زندگی نیست و هیچ یکی از انتظارات ما را برآورده نمی کند. این همه چیزی است که داریم. 

باز هم خواهم نوشت.